जे जाणवतं ते नेहमीच सत्य नसतं....

गेला महिनाभर नीलिमा हळूहळू परंतु पद्धतशीर चाललेला प्रयत्न पाहत होती. पहिले काही दिवस तिला काहीतरी वेगळे आहे असे जाणवले असले तरी छे! उगाच शंका घेते आहेस, असे स्वतःलाच ती सांगत होती. कालच्या घटनेने तर स्पष्ट दिसलेच. तातडीने यावर बोलायला हवेय हे कळतही होते पण कसे हे समजत नव्हते. नेहाशी आज मनमोकळे बोलून पाहावे, कदाचित ती मार्ग सुचवील म्हणून ती तिच्याकडे निघाली होती.

" अग, किती उशीर? मला वाटले आता येतच नाहीस. " नेहाने नेहमीप्रमाणे गोंधळ सुरू केला. " काय बाईसाहेब, फारच गंभीर दिसता आहात. कोणी प्रपोज केलेय का? घरी सगळे ठीक आहे ना? तू आजारी तर दिसत नाहीस. चेहरा का कोमेजला आहे? मन आजारी पडलेले दिसतेय..... as usual. " नेहाची सरबत्ती चालूच होती. निलीमाने एकदा तिच्याकडे पाहिले आणि क्षणात सांगून टाकले, " नेहा, मधू माझ्या प्रेमात पडलाय. म्हणजे तसे त्याने मला सांगितले नाहीये. पण स्पष्ट दिसतेय. अग दिवसातून किमान दोनदा तरी माझ्या केबिन मध्ये येऊन अर्धा अर्धा तास बसतो. बोलत नाही फारसे, नुसता बघत राहतो. बरं, एकदम offensive काही करत नाही गं. मी हल्ली त्याला टाळतेय हेही कळतंय त्याला. पण तो येणे काही थांबवत नाहीये. उगाच चर्चा होत राहते अशाने. दररोज सकाळी ऑफिसला जायचेय ह्या विचारानेच डोके दुखायला लागतेय. काय करू काही समजत नाही. तुला काही मार्ग दिसतो का?"

नेहाही मधूला ओळखत होती. चांगला मुलगा आहे. निलीमावर त्याचा जीव आहे हे आताशा बऱ्याच जणांना कळले होते. निलीमाने कधीही नेहाला किंवा इतर कोणालाही सांगितले नसले तरी तिला शशांक आवडतो हेही नेहा जाणून होती. नेहमी भावनांना control मध्ये ठेवणारी नीलिमा शशांक आजूबाजूला आहे हे पाहताच वेगळीच होऊन जाई. चेहऱ्यावर असोशी स्पष्ट दिसे. डोळे त्याचा पाठलाग करत राहत. शशांकला हे कळत होते असे नेहाचे मत झालेले. पण तो निलीमाकडे पाहणेही टाळत असे. बोलणे तर दूरच राहिले. मात्र मुद्दामहून तिच्या समोर इतर मुलींबरोबर हसत खिदळत राही. नेहाला वाटे, हा निलीमाला खेळवतोय. लुच्चा आहे.

निलीमाच्या प्रश्नाला नेहाकडे उत्तर नव्हतेच. बरे हे सगळे शशांकचे वागणे तिला सांगून पटणार नव्हतेच. त्यामुळे उघडपणे नेहा म्हणाली, " नीलिमे, मधू तुझ्या प्रेमात पडलाय, मान्य. जोवर तुला तो विचारत नाही तोवर तूही जरा शांत राहा. कदाचित चांगली मैत्रीण म्हणूनच तो तुझ्याकडे पाहत असेल. दुसरे कधी कधी जे आपल्याला आवडते असे वाटते ते फक्त वरवरचे आकर्षण असू शकते. तेव्हा तू स्वतःलाही थोडा वेळ दे. आता विसर सारे. चल, पापडी चाट केलेय मी आज. भूक लागलीये कधीची. मस्त पुदिना चटणी..... चल गं, आधी भरपेट खाऊ अन मग भरल्यापोटी विचार करू. काय? " खो खो हसत नेहाने ताण हलका करायचा प्रयत्न केला आणि नीलिमाही छान हसली.

असाच आठवडा गेला. मधू येतच होता. शशांक फारसे लक्ष देत नव्हता. ऑफिसमध्ये काही नवीन अपाँइटमेंटस झाल्या त्यात नीलिमा गुंतली होती. शनी-रवीच्या सुटीला लागून सोमवारीही कुठलासा बँक हॉलीडे आल्याने गुरवारपासूनच चर्चा सुरू होती. ट्रेक्स, ट्रिप्स..... कोणी गावी जाणार होते. सगळे उत्साहात होते. निलीमालाही वाटत होते, शनीवारी शशांकला भेटावे. बोलावे, मनीचे गूज सांगावे. पण कसे? तेवढ्यात मधू आला. बसला. " मग, काय प्लॅन्स आहेत तीन दिवसाचे? जाणार आहेस का कुठे? नसशील तर आपण धमाल करायची का? " कधीही मोकळेपणाने न बोलणाऱ्या मधूने आल्या आल्या सुरवात केली. निलीमाचे डोळे लकाकले. मधूलाच हाताशी धरून......

" हो चालेल की. मी नेहालाही सांगते तू शशांकला बोलाव. आपण चौघे मिळून दोन दिवस मस्त मजा करूयात." नीलिमा अगदी बारकाईने मधूकडे पाहत हे बोलत होती. मधूच्या चेहऱ्यावर क्षणभर वेदना तरळल्याचा भास तिला झाला. पण तिने त्याकडे काणाडोळा केला. आता एकच लक्ष्य....., मधूचे बोट धरून शशांक पर्यंत पोचायचे. मधूने निलीमाचा उत्साह पाहून होकार दिला. शशांकला घेऊन यायची जबाबदारी घेतली आणि शनीवारी सकाळी नऊ वाजता भेटूयात. ठरले तर. नीलिमा खूश झाली. संध्याकाळी तिला क्रॉफड मार्केटला जायचे होते शिवाय मधूलाही थोडे खूश करावे ह्या विचाराने तिने त्याला कंपनी देतोस का असे विचारताच मधू हो म्हणाला.

संध्याकाळी मधू-नीलिमा बससाठी उभे असताना अचानक शशांक समोरून आला. " हाय नीलिमा! कशी आहेस? शनीवारी नऊ वाजता भेटतोच मी. तुझा सिल्कचा गुलाबी पंजाबी.... चल रे, बाय मधू. " गेलाही. म्हणजे ह्याचे माझ्याकडे लक्ष असते तर. नीलिमा थरथरली. हृदय इतके जोरात धडधडत होते की मधूलाही ऐकू जाईल की काय. तेवढ्यात बस आली. खूप गर्दी होती. ती चढली तेव्हा तिला जाणवले की मधूने दोन्ही हात तिच्या बाजूने तिला स्पर्श न करता असे काही वेढले होते की इतर कोणाचाही धक्का तिला लागू नये. म्हटले तर साधीच गोष्ट होती. पण भावना पोचली तिच्यापर्यंत. नंतर खरेदी झाली, मधूने तिला घरापर्यंत सोबत केली व तो गेला.

रात्री फक्त सूप घेऊन नीलिमा अंथरुणावर पडली. मन शशांक भोवती घुटमळत होते. दिवास्वप्न पाहत... शशांक आपल्याला जवळ घेईल, चुंबन घेईल...... तिला झोप लागून गेली. मध्यरात्री नंतर तिला स्वप्न पडले, आई दिसत होती. नीलिमा व आई गप्पा मारत होत्या अन आई अचानक म्हणाली, " नीलिमे, अग आपणही त्याच धारेला लागायची चूक करू नये. नेहमी मन आपल्याला जे हवेय त्याच्या मागे धावते अन त्या धुंदीत समोर असलेले सुख दिसतच नाही. जो तुझ्यावर प्रेम करतो त्याला डावलण्याची चूक करू नकोस हो. डोळे उघड, स्वतःचे मन आधी शोध. उगाच भ्रमात जगू नकोस." झोपेतही निलीमाला अस्वस्थपणा आला. सकाळी उठल्यावरही आईचे हे शब्द तसेच तिच्या कानात घुमत होते. आजच का हे आईने सांगावे? काही नाही माझ्या मनाचे खेळ आहेत सारे. असे म्हणत ती तयारीला लागली.

ठरल्याप्रमाणे चौघेही भेटले. शशांकने म्हटल्याप्रमाणे गुलाबी सिल्कचा पंजाबी, हलकासा मेक अप करून नीलिमा आली होती. शशांकने तिच्याकडे पाहिले परंतु कुठलीही प्रतिक्रिया दिली नाही. जणू काही तो हे बोललाच नव्हता. नेहा आणि मधूला निलीमाचा पडलेला चेहरा पाहून वाईट वाटले पण ते दोघे काहीच बोलले नाहीत. शशांकने सगळी सूत्रे स्वतःच्या ताब्यात घेतली. " चला लोणावळ्याला जाऊयात. माझ्या मित्राचा बंगला आहे. सगळी सोयही आहे." सगळे निघाले.

शशांक मुद्दामहून निलीमाच्या जवळ बसला. आजवर कधीही चार वाक्येही न बोललेला शशांक निलीमाला अगदी खेटून बसला होता. मध्येच तिच्या खांद्यावर हात टाकत, कधी तिच्या अगदी कानाशी लागत उगाच काहीतरी जोक्स मारत हसत होता. निलीमाला सुरवातीला छान वाटले असले तरी नंतर त्याची ही सलगी खटकू लागली. पण मनात ओढ होती त्यामुळे तिने त्याला प्रतिसाद दिला. मधू व नेहा गप्पा करत होते. त्यावेळीही शशांक तिच्या अंगचटीला जातच होता. एकदाचा प्रवास संपला. लोणावळ्यात वातावरण छान होते. लॉनवर सकाळचे दव अजूनही जाणवत होते. सगळे लोळले. जेवणाचे काय करावे ही चर्चा सुरू झाली तसे शशांकने शिताफीने मधू व नेहाला चांगले ठिकाण शोधायला पिटाळले. ते दोघे निघाले तशी निलीमाला कापरे भरले.

ती पटकन रूममध्ये गेली. तिच्या मागोमाग शशांकही गेला. फ्रेश व्हावे असा विचार करत तिने बॅग उघडली तोच मागून शंशाकने तिला मिठीत घेतले. इतके अनपेक्षित हे घडल्याने नीलिमा सावरायच्या आतच शशांकने तिची चुंबने घ्यायला सुरवात केली. निलीमाने हे स्वप्न अनेक वेळा पाहिले होते ते सत्यात उतरतेय की भास ह्या गोंधळात तिनेही त्याला आसुसून साथ दिली. अन तिला जाणवले , शशांकचे हात सगळीकडे फिरत आहेत. धसमुसळेपणे. ओरबाडल्यासारखे. तिच्या स्वप्नातला शशांक तर असा नव्हता. ती घाबरली. तोवर शशांकने तिच्या कपड्यांना हात घालत म्हटले, " कधीपासून वाट पाहत होतो. कसली सुंदर आहेस तू. तुला असे तडपताना पाहून मजा आला मला. आता आज सोडणार नाही. "

नीलिमा उमजली. आईचे बोल किती खरे होते. शशांकची झटापट वाढतच होती. मधू कसा रे गेलास मला टाकून ह्या हलकटाच्या तावडीत. निलीमाने जिवाच्या आकांताने शशांकला ढकलले. बेसावध शशांक तोल जाऊन पडताच कसेबसे कपडे सावरत नीलिमा बंगल्याबाहेर पळाली. तेवढ्यात तिने पाहिले मधू व नेहा परत येत होते. नीलिमा सावरली. ते जवळ येताच म्हणाली, " आलातही एवढ्यात? बरं झालं. मी खूप कंटाळले होते. " " अग मधूचे पाकीट राहिले टेबलवर म्हणून ते घ्याय..... शशांक, असा काय अवतार झालाय तुझा? कुठे पडलास की कोणी पाडले तुला? खोक कशी पडली? " निलीमाने ढकलले तेव्हा नाईटस्टँडचा कोपरा लागला होता कपाळाला. वरकरणी हसत म्हणाला, " अग काही नाही. मांजरीला पकडत होतो. पळाली. तिला वाटतेय मी सोडीन तिला. आत्ता नाही तर नंतर सही, ओरबाडीनच. ती ओळखत नाही मला. काय नीलिमा? "

त्याची नजर व हसण्यातले विखारीपण निलीमाला जाणवून ती शहारलीच. त्याच्याकडे दुर्लक्ष करीत ती मधू व नेहाला म्हणाली, " मधू, अरे माझे डोके फारच दुखायला लागलेय. नेहा, मी गोळ्याही आणल्या नाहीत. मला वाटते आपण जेवून निघूयात. नाहीतर असे करूयात मी निघते. तुमची ट्रीप नको खराब व्ह्यायला." तिला मनोमन माहीत होते नेहा व मधू एक मिनिटही थांबणार नाहीत. तसेच झाले. परत येताना ती मधूबरोबर बसली. नेहा व शशांक वेगवेगळ्या खिडक्यांत बसलेले. मधूला जाणवले होते, आपल्या पश्व्यात काहीतरी विपरीत घडण्याच्या बेतात होते.

निलीमाला मधूच्या सहवासात नेहमीसारखेच आश्वासक वाटत होते. शी! किती मूर्ख आहे मी. आई, नेहा म्हणत होत्या तेच खरे होते. मला भुरळ पडली होती शशांकची. त्याचे इतर मुलींशी चाललेले चाळे दिसत असूनही मी पाहू शकत नव्हते. आज केवळ नशिबाने वाचलेय नाहीतर त्याने...... निलीमाला हुंदकाच आला. मधूने त्या आवाजाने तिच्याकडे पाहिले. काठोकाठ भरलेले डोळे पाहून हळूच निलीमाच्या हातावर थोपटले व रुमाल दिला. तशी नीलिमा हात धरत पटकन त्याच्या कुशीत शिरली. छातीवर डोके ठेवीत विसावली. शांत शांत झाली. मधूने तिच्या केसावरून हात फिरवत विचारले, " नीलिमा, लग्न करशील माझ्याशी? " तशी अस्फुट हूकांरत नीलिमा अजूनच बिलगली.

हे सारे पाहून नेहाने सुस्कारा सोडला. निलीमाला वेळीच कुठला मार्ग आपला आहे हे उमगले होते. आता लग्नाच्या तयारीला लागा असे काकूंना सांगायला हवे. मधूला डोळा मारत तिने थम्स अप ची खूण केली. शशांकचा मात्र अगदी तिळपापड झाला होता. पण तोंड दाबून बुक्क्याचा मार......, मांजर तावडीतून निसटली होती.

ह्या कथेचे दोन शेवट मनात घोळत होते. दुसरा असा....

मधूने तिच्या केसावरून हात फिरवत विचारले, " नीलिमा, लग्न करशील माझ्याशी? " तशी अस्फुट हूकांरत नीलिमा अजूनच बिलगली.

नीलिमाचा होकार ऐकताच मधूने शशांककडे पाहिले. काम फत्ते असे खुणावत शशांकला डोळा मारला, मग दोघेही खुनशी हसत राहिले. त्या दोघांचा हा बनाव होता हे नेहाच्या लक्षात आले अन तिच्या हृदयाचा ठोका चुकला. आता तिने कितीही जीव तोडून नीलिमाला सांगितले असते तरी उपयोग नव्हता. नीलिमा सहजपणे आपल्या प्रेमाला प्रतिसाद देणार नाही हे जाणवून शशांकच्या मदतीने मधूने त्याला हवे ते साधले होते.