आयुष्यात एक क्षण भाळण्याचा........पुढे.....

निनाद दुखावला गेला. इतके वैतागण्यासारखे काय केलेय मी हेच त्याला समजेना. कोण समजते स्वतःला. जाऊ दे ना..... मी तरी कशाला केअर करतोय इतकी. पण तिचे डोळे तर काहीतरी वेगळेच सांगत होते. ह्या पोरींच्या मनात काय आहे हे देवालाही कळणे कठीण आहे. असे म्हणून खांदे उडवत निनाद निघून गेला.

पुढच्या महिनाभरात बरेचदा नीता-निनाद एकमेकासमोर आले. पण ना हसले ना बोलले.... मात्र एक दुसऱ्याला नजरेच्या टप्प्यात ठेवत राहिले. एक दिवस नीता लायब्ररीत पुस्तक बदलत असताना, निनादचा ग्रुप तिथे उभा होता. निनाद काही दिसत नव्हता. खट्टू होत ती जायला वळणार तोच निनादचे नाव कानावर आले. कोणीतरी म्हणत होते, " अरे तुम्हाला कळले ना, निनाद पुढच्या वर्षी कॉलेज चेंज करतोय ते. " काय? निनाद हे कॉलेज सोडून जाणार. नीताला खरेच वाटेना. अजून पंधरा दिवसात कॉलेजही बंद होईल. म्हणजे मग आपली कधीच भेट होणार नाही? काय हा असा, मला सांगावेसेही वाटले नाही का? दुसरे मन लागलीच आले भांडायला.... का.. का सांगेल तुला तो, जणू काही हे सांगितल्यावर तुला वाईट वाटलेय हे दाखवणारच होतीस तू त्याला. नीता उदास होऊन गेली.

निनाद आता बोलायला येईल असे नीताला वाटत नव्हते. उद्याचा शेवटचा दिवस.... काय करू मी? जाऊ का बोलायला... तेवढ्यात समोरून तिची मैत्रीण येताना दिसली. ती जवळ येताच नीताने विचारले, " साधना, अग निनादला पाहिलेस का आज? " " हो, आत्ताच तर भेटला मला गेटमध्ये. विचारत होता तू आली आहेस का ते. का गं? " " प्लीज, माझे एक काम करशील? निनादला जाऊन सांग मी त्याला लायब्ररीत बोलावलेय. अगदी असशील तस्सा ये म्हणावं. प्लीज. " साधनाला समजेचना काय चाललेय, " अग पण काही सांगशील का नाही कशाला ते... " " ते सगळे नंतर .... तू आधी जा पाहू. " बरं म्हणत चकीत होऊन साधना गेली.

धडधडणारे हृदय घेऊन नीता लायब्ररीच्या दारातच उभी होती अन तिला पळत येणारा निनाद दिसला. आता पळून जाणेही शक्य नव्हते. मनही माघार नको घेऊस, सांगून टाक असे सांगत होते. पण काय सांगू मी त्याला.... " नीता, काय गं? साधना म्हणाली तू असशील तस्सा ये असे सांगितले आहेस. म्हणून आलो पळत चहा टाकून. बोल आता. पुन्हा भांडायचेय का माझ्याशी? घे भांडून असेही मी पुन्हा सापडणार नाहीच तुला आता. पुढच्या वर्षी मी दुसऱ्या कॉलेजमध्ये जाणार आहे. " आता खुद्द निनादच्या तोंडून हे ऐकून नीताचे डोळे अश्रूंनी तुडुंब भरले. ते पाहून निनाद कावराबावरा झाला. तो काही बोलणार तोच, " निनाद, मी इंटरेस्टेड आहे तुझ्यात. आवडतोस मला खूप. " असे म्हणून नीता चक्क पळून गेली तिकडून. निनाद हक्काबक्का तिथेच वेड्यासारखा उभा राहिला.

हे ऐकले ते खरे आहे ह्यावर निनादचा विश्वास बसलाच नाही. पुन्हा एकदा ऐकायला हवे नीताला काय म्हणायचेय ते. त्यातून उद्याचा शेवटचा दिवस आणि ही मूर्ख मुलगी आज मला सांगतेय हे. तो तडक आत गेला, नीता कोपऱ्यात मोठ्या जाड बाडात डोळे खुपसून बसलेली दिसली. जवळ गेला तर पुस्तक उलटे. छान छान... " काय, आजकाल उलट्या पुस्तकात सुलटी अक्षरे दिसतात वाटते? " " अय्या! तू पण ना... कशाला आला आहेस इथे? जा न प्लीज." " बरं बरं जातो, पण आज चार वाजता बस स्टॉपवर भेट मला. खूप महत्त्वाचे बोलायचेय. बाय. " हो नाही काही न ऐकताच तो गेलाही.

जीव खाऊन शेवटी एकदाचे चार वाजले. नीता बसस्टॉपवर गेली तेव्हा निनाद वाट पाहत होताच. दोघेही चालू लागली. " नीता, जे म्हणालीस ते खरेच ना? गंमत तर करत नव्हतीस ना माझी? " नीताने डोळे मोठे केले, " अशी भलतीच गंमत मी करेन का तुझी? पण तुला काय वाटते ते मला.... " " अग मला पण तू आवडतेसच. फक्त तुला घाबरून बोललो नाही. पण हे बघ आपली परीक्षा अगदी दोन आठवड्यांवर आलीये तेव्हा आधी अभ्यास करूयात. चांगले मार्क्स मिळवूयात. मी जरी कॉलेज सोडून जाणार असलो ना तरीही तुला भेटेनच येऊन. मग ठरवू काय करायचे ते. पटतेय का तुला? " नीताने मान डोलवली. दोघांनी एकदाच एकेमेकाचा हात घट्ट धरला.... कधीही न सोडण्यासाठी. अन ते आपापल्या रस्त्याने गेले.

परीक्षा झाली. जेमतेम आठवडा झाला अन नीताच्या बाबांनी सांगितले, त्यांना प्रमोशन देत आहेत पण बदली होणार. काय करावे यावर बरीच चर्चा होऊन शेवटी ठरले की प्रमोशन घ्यावे. दोन वर्षांचा तर प्रश्न आहे ना. पुढे पाहू काय होईल ते. चला सामान बांधायला घ्या. नीताला समजेचना आता निनादला कसे कळवायचे. नीताच्या घरी फोन नव्हताच. निनादचा नंबर घ्यावा हे तिला सुचलेच नव्हते. साधनाही गावाला गेलेली. शेवटी निनादला न कळवताच नीता आई-बाबांबरोबर गेली.

पुन्हा कॉलेज सुरू झाले. निनाद पळतच आला, साधना दिसताच नीता कुठेय विचारताच.... गावच सोडून नीता गेलीये हे कळले अन तो वेडाच झाला. नीता सुरतेला गेलीये याव्यतिरिक्त साधनालाही काहीच माहीत नव्हते. आता संपूर्ण सुरतभर का शोधत फिरणार. तरीही निनाद दोनदा जाऊन आला. पण..... अशीच सहा वर्षे गेली. निनादने मास्टर्स केले. चांगल्या कंपनीत नोकरी लागली. इकडे नीताही बँकेत लागली. दोन वर्षांसाठी आलेले नीताचे बाबा सुरतेतच रमले. नीताला मागण्या येऊ लागल्या. निनाद कुठे राहतो हे जरी माहीत असते तरीही नीता शोधत गेली असती. पण कुठलाच मार्ग दिसत नसल्याने आईबाबांना काही सांगू शकत नव्हती. शेवटी वाढत्या दडपणाने एका चांगल्या स्थळाला तिने होकार दिला. आणि नीताचे लग्न झाले.

क्रमशः