आज बुलावा आया हैं........

माझ्या मैत्रिणीचे-राधेचे, लग्न ठरलेले. ( साधारण बावीस वर्षांपूर्वीची घटना आहे ही. ) नुकताच साखरपुडा झालेला. बाईसाहेब एकदम खुशीत होत्या. खरेदी जोरदार सुरू होतीच. ती वसईची आणि नवरा नालासोपाऱ्याचा. लग्नाला साधारण महिनाभर अवकाश होता. या दोघांना एकमेकांना भेटायची, लग्नाच्या आधी थोडं भटकण्याची सहजसुलभ इच्छा होती. पण दोघांचे ऑफिस अगदी उलट दिशांना असल्याने काही केल्या योग येत नव्हता. जसजसा लग्नाचा दिवस जवळ येऊ लागला तसतशी दोघंही घायकुतीला आलेली. भेटायचेय....भेटायचेय......

आमचे साहेब एकदम राजामाणूस. स्टाफचा फोन नेहमीप्रमाणे बोंबललेला. त्यामुळे गेले काही दिवस साहेबांच्या केबिनमधला फोन सारखा खणखणत होता. त्यातले अर्धे फोन राधेच्या नवऱ्याचे. शेवटी साहेब म्हणाले, " राधाबाई इथेच खुर्ची टाकून बसा म्हणजे नवऱ्याला तुमचाच मंजूळ आवाज ऐकायला मिळेल..... बिचाऱ्याला दरवेळी माझा आवाज ऐकून अवघडल्यासारखे होतेय." राधा इतकी लाजली ... तशी साहेब म्हणाले, " अरे वा वा!! आजकालच्या पोरीही लाजतात का? " मग सगळ्या स्टाफला त्यादिवशी चहा मिळाला.

राधेचे आजकाल कामात लक्षच नसते, सारखी कुठेतरी नजर लावून खयालोंमे दंग असते....... येता जाता आम्ही सगळे चिडवत होतो. ती पण कधी लटके रागावून तर कधी लाजून चिडवण्याची मजा घेत असे. ऑफीस म्हणजे दुसरे घरच असते त्यातून सगळ्यांचे सूर बऱ्यापैकी जुळत असतील तर मग वातावरण झकास असते. एक दिवस राधा फार उदास होती. सारखी म्हणत होती, " शी बाई, हा नीतिन पण ना. मला नाही वाटत गं श्री आम्ही लग्नाआधी एकदा तरी भेटू. लाईफमध्ये इतके छोटेसेही थ्रिल नाही." सगळ्यांना वाईट वाटले. पण आम्ही काय करू शकत होतो.

तशातच एक एप्रिल उजाडला. ऑफिसमध्ये आल्यापासून एकमेकांना फूल करण्याची नुसती चढाओढ लागली होती. मी आल्या आल्या एकजण चॉकलेट घेऊन आला. सगळ्यांना वाटत होता मलाही दिले एक. एकतर मी नुकतीच आले होते त्यात इतर सगळे खात आहेत ते पाहून मीही टाकले तोंडात. तर काय निघाला लाकडाचा तुकडा. गंमतजंमत चालू होती तोच साहेबांचा फोन वाजला. साहेब आतून जोरात ओरडले, " राधाबाई या पळत, आज तुमचाच आवाज ऐकू दे नीतिनला." राधा गेली फोन घ्यायला.

खरेच की नीतिनच होता. साहेबांच्या शेजारीच फोन असल्याने काही वेळा राधाचा फोन आला की साहेब शहाण्यासारखे उठून बाहेर येत. पण आज काहीतरी अर्जंट काम असल्याने ते तिथेच बसलेले. राधेची झाली पंचाईत, ती आपली हो... नाही..... बरं.... पाहते..... येते ...... शेवटी साहेब उठलेच. फोन संपला. राधा बाहेर आली... साहेबांकडे न पाहताच थॅंक्स म्हणाली. गाल अगदी लाल झाले होते. साहेब हसत केबिन मध्ये जाताच सगळ्यांनी राधेला घेरले. काय गं एवढे लाजायला काय झालेय? काय म्हणत होता नीतिन? आमचे एडीएम म्हणाले, " लगता हैं आज बुलावा आया हैं।" तशी लाजून राधा म्हणाली, " अय्या!! तुम्हाला कसे कळले? "

फायनली एकदाचे यांचे घोडे गंगेत नाहण्याच्या मार्गावर होते. नीतिन ने तिला रॉक्सीवर बोलावले होते दुपारी अडीचला. तिनाचा शो पाहून घरी जाऊ असे ठरले होते. साहेबांनी लागलीच परमिशन दिली. जा जा.... पळा राधाबाई. उगाच रुसवे-फुगवे करू नका बरं का. नाहीतर सगळा फियास्को होईल. साहेबांनी प्रेमाची ताकीद दिली. का कोण जाणे माझ्या मनात शंकेची पाल चुकचुकली. एकतर सतत प्रयत्न करूनही राधा-नीतिन भेटू शकले नव्हते आणि आजच नेमके कसे बरे...... एप्रिल फूल असेल का हे. नको नको प्लीज देवा...... राधेला फार वाईट वाटेल असे झाले तर.

मी राधेला म्हटले चल गं जरा चहा घेऊ. सेक्शन बाहेर आल्या आल्या मी माझी शंका बोलून दाखवली. तिला म्हटले तू नीतिनला फोन कर आणि विचार खरेच त्याने बोलावले आहे का ते. ती म्हणाली की अगं आठवडाभर त्याची आपल्या बाजूलाच ड्यूटी आहे. त्यामुळे तो ऑफिसमध्ये असणार नाही. ( नीतिन फूड कंट्रोल ऑफिसर होता.....) तिला म्हटले तू नको जाऊस गं. फार तर काय होईल तो वैतागेल पण एप्रिल फूल वाटले म्हणून तू आली नाहीस असे कळले तर नाही रागावणार. पण आमच्या राधाबाई मनाने केव्हाच रॉक्सीला पोचलेल्या. ती काही ऐकेना.

शेवटी मी तिला म्हटले की एक काम कर.... रॉक्सीच्या गेटमध्ये तो उभा राहणार आहे ना? ते समोरच्या फुटपाथवरील बस स्टॉपवरूनही दिसते. तेव्हा तू बसस्टॉपवर उभी राहा. तो दिसलाच तर मग काय ....धमाल करा. पण जोवर तो दिसत नाही तोवर तू बिलकूल तिथे जाऊ नकोस. हे मात्र तिला पटले. दिडलाच राधा निघाली. त्यावेळी सेलफोनही नव्हते त्यामुळे ती गेल्यावर काय घडले हे दुसऱ्या दिवशी ती येईतो कळणारच नव्हते. इकडे सेक्शनमध्ये उरलेला दिवस कोणीही काम केले नाही. हे एप्रिल फूल आहे का नाही यावर बेट्स ही लागल्या

दुसऱ्या दिवशी राधा आली. एकदम हसरा चेहरा घेऊन. सगळ्यांनी तिला रिंगणात घेतले अगदी साहेबही सामील झाले. मग लाजत लाजत राधेने रिपोर्ट दिला. चहा उकळला तिच्याकडून आणि जोतो कामाला लागला. राधेने डोळ्यांनीच खुणावले मला, चल ना बाहेर. आम्ही दोघी कॉरीडॉर मध्ये आलो तशी राधेचे डोळे पाण्याने तुडुंब भरले. अरे देवा! माझी शंका खरी ठरली होती. नीतिनने कॉल केलाच नव्हता. राधा साडेचार पर्यंत बसस्टॉपवर वेड्या आशेत थांबली आणि शेवटी दु:खी होऊन घरी गेली होती.

मात्र आज सकाळी तिने एकदम बेमालूम ऍक्टींग करून खोखो हसायला टपलेल्यांचाच एप्रिल फूल करून टाकला होता. ज्यांनी कोणी ही गंमत केली होती ते शेवटपर्यंत गोंधळात राहिले की नीतिन आलाच कसा.... . राधेनेही नंतर हे मनाला लावून घेतले नाही त्यामुळे आम्हा दोघींनीही तिचे हे असे जाणे, उभे राहणे एंजॉय केले. परंतु राहून राहून मला नीतिनला भेटायला जायचेय या कल्पनेने फुललेला, मोहरलेला राधेचा चेहरा डोळ्यासमोर येतो आणि वाटत राहते काश हे एप्रिल फूल नसते........