तिच्या न येण्याची वाट पाहू लागले

नेहमी सारखीच सकाळ झाली. आपल्याला रूटिनाची इतकी सवय लागलेली असते, विशेषतः वीकडेज मध्ये. जरासा क्रम चुकला तरी खूप चिडचिड, अस्वस्थपणा येतो. अगदी शुल्लक गोष्टीही आपला पारा चढवतात. हयावर मात करायला हवी हे गेली किती वर्षे मी स्वतःला सांगतेय पण दिल्ली अभी भी बहोत दूर हैं.

तर, पोराला उठवले, त्याचे आई प्लीज पाच मिनिटे, दोन मिनिटे सरतेशेवटी एक सेकंद ह्या सगळ्या प्रकारातली गाढ झोपेची जादू अनुभवूनच तो उठला. मग नुसती धावपळ. रिक्षावाला ६.४५ ला येई. फक्त अर्धा तास आणि ह्या ढोल्याचे स्वतःच्या नादात आवरणे. दररोजची हाणामारी. अंघोळीला नेला की शॉवर खाली मांडी ठोकून बसे आणि गाढ झोपे. सासरे तसेच त्याला साबण लावत, धुऊन काढीत. मग पुन्हा दूध प्यायला बसला की एक डुलकी. मी व सासरे ह्याच्याभोवती नुसते भिरभिरतं असू आणि हे साहेब गालातल्या गालात हसत आमची मज्जा पाहत बसत.

रिक्षावाले काका एकदम छान होते. हाका मारून मारून सगळी कार्टी गोळा करीत. हाकांना उत्तर नाही आले तर तीन मजले चढून विचारायला येत पोरगं येतंय की नाही. त्यामुळे हा बिनधास्त झालेला. काका टाकून जाणारच नाहीत. काकांच्या रिक्शाचा आवाज ऐकल्याबरोबर मात्र गडी पटकन उठला अन माझे दप्तर, वॉटरबॉटल, निबंधाची वही अन काय काय असा बराच दंगा करून सासऱ्यांबरोबर एकदाचा खाली उतरला. तो गेला ना की मी पाच मिनिटे शांत बसते. अगदी कसलाही विचार मनात नको असतो. पण असे कधीच झाले नाही. काहीनकाही भुंगा गुंगू... करतच राही.

पोराची खाली उतरायची वेळ आणि आमच्या सुनिताबाईंची -मोलकरणीची आमच्याकडे येण्याची वेळ एकच होती. त्याला टाटा केल्याचा त्यांचा आवाज माझे कान बरोबर टिपत. दिवस चांगला जाण्यासाठी ह्या एका आवाजाची नितांत गरज होती. तशी मस्टची यादी भली मोठी होईल पण इथेच जर गणित कोलमडले तर पुढचा सगळा दिवस घरघर लागलीच म्हणून समजा. हे काय, आज सुनिताबाईंचे टाटा ऐकू आले नाही. म्हटले येतील होते थोडे मागेपुढे, लागलीच काजवे नकोत चमकायला. एकीकडे आवरायला सुरवात केली. पंधरा मिनिटे गेली तरी बेल काही वाजली नाही. संपले. आता नाही. भांडी, कपडे, झाडणे-पुसणे, पोळ्या, भाजी चिरणे व इतर अनेक कामे मी पहिला मी पहिला अशी भांडाभांडी करत रांग लावून उभी ठाकली. गेली नक्की गेली. आज काही लेडीज स्पेशल मिळत नाही.

वैताग, संतापाने धुमसतच मी भांड्यांना हात घातला. पाहते तो काय, सगळी भांडी खूश झालेली. मी म्हटले, "काय तुम्हाला जाम मजा येतेय का, माझी चिडचिड पाहून? " " अग कशाला इतकी रागावतेस? किती दिवस झालेत तू आम्हाला प्रेम केलेच नाहीस. दररोज कसेतरी खसाखसा घासून, इथेतिथे खरकटे तसेच ठेवून ती आम्हाला नुसते नळाखाली धरून आपटते. तू कशी रागावलीस तरी छान चकचकीत करतेस गं." इति पातेले. त्याला मागे सारत डाव, चमचे एकाचवेळी बोलू लागले, " पाहा जरा आमच्या कडा, पाठी. किती मळ जमलाय. तुम्ही सगळे तसेच खाता अग इतका जीव घाबरा होतो. पण काय करणार. म्हणून आम्ही सगळे मिळून दररोज म्हणतो उद्या ती टवळी नकोचयेऊ देत. तुझी खूप तारांबळ उडते हे दिसते गं.राग सोडून दे अन कधीतरी कुरवाळ ना प्रेमाने आम्हाला. तुलाही छान वाटेल. "

तेवढ्यात मागून आवाज आला, पाहते तो भिंत हाका मारीत होती. " अग पाहिलेस का किती ठिकाणी कचरा जमलाय. फरशीही बघ कोपऱ्याकोपऱ्यातून काळवंडलीये. तुझा हात फिरला की कसे आम्ही झुळझुळीत होतो. आम्हाला माहीत आहे तुला जराही अस्वच्छता चालत नाही पण दररोजच्या धबडक्यात आजकाल तू डोळे बंदकरतेस. अशी अचानक मिळालेली संधी सोडू नकोस. " पाहता पाहता सगळेच आपापल्या मागण्या मांडू लागले.

खरेच की असेही चिडचिड करूनही बाईतर येणार नाहीच आहे. मग आनंदानेच का करू नये हे सगळे काम. जेवढे जमेल तेवढे करावे उरलेले संध्याकाळी पाहावे. घरालाही आपल्या प्रेमाची नितांत गरज आहेच ना. नुसते सणासुदीला लाड केले की झाले असे कसे चालायचे. सगळा राग पळून गेला. लताची जुनी गाणी लावली अन भांड्याकडे पाहून हसले. ह्या दिवसा नंतर बाई आली नाही म्हणून माझा पारा कधीही चढला नाही. उलट मीही घरासारखीच तिच्या न येण्याची वाट पाहू लागले.