कधी कधी सहज चाळा म्हणून केलेल्या गोष्टीचे रुपांतर आधी गंमत मग लाज, वेदना, असहायता ह्यामध्ये कसे बदलते पाहा. झाली असतील चौदा-पंधरा वर्षे. माझे ऑफिस आठव्या मजल्यावर लिफ्टच्या बाजूला होते. बहुतेक सगळ्याच मजल्यावर लिफ्टच्या बाजूला पब्लिक फोन टांगलेले. त्यातले अनेक बरेचदा ऑउट ऑफ देवाणघेवाणच असत. सुदैवाने हा आठवा मजल्याचा फोन मात्र कायम जिवंत. त्यावेळी सेलफोन हा प्रकार अगदी तुरळक. सरकारी नोकरांकडे तर नाहीच. पब्लिक फोनचा वापर समस्त जनता नेमाने करी. तर हा ठणठणीत सखा बऱ्याच लोकांना माहीत झालेला. त्यामुळे कायम गुंतलेला. सकाळपासून लोक हजेरी लावत. अनेकदा तर रांग लागे मग आम्ही आठव्या मजल्यावरचे लोक वैतागत असू. कारण पहिला हक्क आमचा ना.
फोनच्या शेजारीच चहाची गाडी असे. सकाळी एक तास ही झुंबड. अकराच्या आसपास शांतता पसरे. एक दिवस चहावाला गेला आवरून. सकाळच्या वेळी खूप गडबडीचे एकदम शॉर्ट कॉल असत. नेहमीप्रमाणे बरेच डीलर्स, वकील लोक नाणी अर्पण करून गेले. मग माझी एक मैत्रीण पाचव्या मजल्यावरून आली. सेक्शन मध्ये येऊन थोड्या गप्पा केल्या म्हणाली," चल गं, निघते. साहेब बोंबलेल नावाने उशीर झाला तर. एक फोन करायचा आहे. पुन्हा थोडा वेळ जाईल त्यात." ती गेली, मी कामाला लागले.
तासाने आमचा चहावाला घाईघाईने आला म्हणाला, " चला पटकन, तिकडे तुमची मैत्रीण अडकली आहे." मला काहीच उमगले नाही. मैत्रिणी ढीगभर, आता नक्की कुठली? अन अडकली-बापरे! म्हणजे काय, कुठे? चहावाला पण मेला धड काही न सांगताच गेलाही बाहेर. त्याच्या मागोमाग मी. पाहिले तर बाहेर थाप गर्दी. सगळ्यांना बाजूला सारल्यावर मिनू दिसली. म्हणजे ही अजून गेली नाही सेक्शनमध्ये? दिसतेय तर नीट, हा थोडीशी रडवेली झालीये. फोनवर तर बोलत नाहीये मग कशाला उभी आहे तिथे? मनात प्रश्नांची सरबत्ती चालू.
तिच्या जवळ जाऊन तिला म्हटले, " काय झाले गं मिनू? आधी चल इथून. माझ्या सेक्शनमध्ये जाऊ, बस तिथे शांतपणे. मग सांग कशाला रडतेस ते." बस हे एकले आणि भराभर अश्रू वाहू लागले. " अग हालताच येत नाहीये ना, मी काय वेडी आहे का अशी उभी राहायला?" झाले होते काय, मिनू जवळ जवळ अर्धा तास फोनवर रंगात येऊन बोलत होती. सहज चाळा म्हणून भिंतीवर असलेल्या भोकात तिने करंगळी घातली होती. तिच्या लक्षात यायच्या आधीच ती सुजली अन बाहेर येईचना. मग हिने केलेल्या प्रयत्नाने अजूनच त्रास होऊन सूज वाढली. भरीत भर म्हणजे हात असा वर तरंगता राहून बाकिची बोटे व पंजाही सुजला. अन मिनू तिथेच लटकली.
झालेली फजिती, लोकांचे कॉमेंट्स, सल्ले ऐकून बेजार मिनूची अवस्था फारच दयनीय झाली होती. त्यातून ही बातमी तिच्या साहेबापर्यंत पोचली अन तोही आला वर. धन्य आहात तुम्ही म्हणून पहिले हिला फटकारले मग गेला आता कसे सोडवायचे ते पाहायला. दोन तास होऊन गेले तरी काही मार्ग निघेना. बोटाशी अजून मस्ती करणे शक्यच नव्हते, मिनू तर कधीही चक्कर येऊन पडेल या अवस्थेत गेली होती. शेवटी फायरब्रिगेड्ला बोलावले. ते आल्यावर हे दृश्य पाहून त्यांनाही हसू आलेच. पण मग लागलीच ते कामाला लागले. छोट्या हातोडीने हळूहळू त्यांनी आजूबाजूची भिंत फोडली आणि मिनूची सुटका केली.
जवळ जवळ चार तास मिनूचा हा गोंधळ चालू होता. सगळ्यांची बरीच करमणूक झाली, अनेक सूचना व काही शेलक्या कमेंट्स. पुढे खूप काळ हा विषय ऑफिसमध्ये चर्चेत राहिला. ह्यातून एक फायदा मात्र झाला तो म्हणजे ते भोक कायमचे बुजले. नंतर फोनवर जास्त वेळ कोणी लटकले तर लोकं लागलीच म्हणत, " सांभाळ रे, नाही तर पुन्हा फायरब्रिगेडला बोलवावे लागेल."
फोनच्या शेजारीच चहाची गाडी असे. सकाळी एक तास ही झुंबड. अकराच्या आसपास शांतता पसरे. एक दिवस चहावाला गेला आवरून. सकाळच्या वेळी खूप गडबडीचे एकदम शॉर्ट कॉल असत. नेहमीप्रमाणे बरेच डीलर्स, वकील लोक नाणी अर्पण करून गेले. मग माझी एक मैत्रीण पाचव्या मजल्यावरून आली. सेक्शन मध्ये येऊन थोड्या गप्पा केल्या म्हणाली," चल गं, निघते. साहेब बोंबलेल नावाने उशीर झाला तर. एक फोन करायचा आहे. पुन्हा थोडा वेळ जाईल त्यात." ती गेली, मी कामाला लागले.
तासाने आमचा चहावाला घाईघाईने आला म्हणाला, " चला पटकन, तिकडे तुमची मैत्रीण अडकली आहे." मला काहीच उमगले नाही. मैत्रिणी ढीगभर, आता नक्की कुठली? अन अडकली-बापरे! म्हणजे काय, कुठे? चहावाला पण मेला धड काही न सांगताच गेलाही बाहेर. त्याच्या मागोमाग मी. पाहिले तर बाहेर थाप गर्दी. सगळ्यांना बाजूला सारल्यावर मिनू दिसली. म्हणजे ही अजून गेली नाही सेक्शनमध्ये? दिसतेय तर नीट, हा थोडीशी रडवेली झालीये. फोनवर तर बोलत नाहीये मग कशाला उभी आहे तिथे? मनात प्रश्नांची सरबत्ती चालू.
तिच्या जवळ जाऊन तिला म्हटले, " काय झाले गं मिनू? आधी चल इथून. माझ्या सेक्शनमध्ये जाऊ, बस तिथे शांतपणे. मग सांग कशाला रडतेस ते." बस हे एकले आणि भराभर अश्रू वाहू लागले. " अग हालताच येत नाहीये ना, मी काय वेडी आहे का अशी उभी राहायला?" झाले होते काय, मिनू जवळ जवळ अर्धा तास फोनवर रंगात येऊन बोलत होती. सहज चाळा म्हणून भिंतीवर असलेल्या भोकात तिने करंगळी घातली होती. तिच्या लक्षात यायच्या आधीच ती सुजली अन बाहेर येईचना. मग हिने केलेल्या प्रयत्नाने अजूनच त्रास होऊन सूज वाढली. भरीत भर म्हणजे हात असा वर तरंगता राहून बाकिची बोटे व पंजाही सुजला. अन मिनू तिथेच लटकली.
झालेली फजिती, लोकांचे कॉमेंट्स, सल्ले ऐकून बेजार मिनूची अवस्था फारच दयनीय झाली होती. त्यातून ही बातमी तिच्या साहेबापर्यंत पोचली अन तोही आला वर. धन्य आहात तुम्ही म्हणून पहिले हिला फटकारले मग गेला आता कसे सोडवायचे ते पाहायला. दोन तास होऊन गेले तरी काही मार्ग निघेना. बोटाशी अजून मस्ती करणे शक्यच नव्हते, मिनू तर कधीही चक्कर येऊन पडेल या अवस्थेत गेली होती. शेवटी फायरब्रिगेड्ला बोलावले. ते आल्यावर हे दृश्य पाहून त्यांनाही हसू आलेच. पण मग लागलीच ते कामाला लागले. छोट्या हातोडीने हळूहळू त्यांनी आजूबाजूची भिंत फोडली आणि मिनूची सुटका केली.
जवळ जवळ चार तास मिनूचा हा गोंधळ चालू होता. सगळ्यांची बरीच करमणूक झाली, अनेक सूचना व काही शेलक्या कमेंट्स. पुढे खूप काळ हा विषय ऑफिसमध्ये चर्चेत राहिला. ह्यातून एक फायदा मात्र झाला तो म्हणजे ते भोक कायमचे बुजले. नंतर फोनवर जास्त वेळ कोणी लटकले तर लोकं लागलीच म्हणत, " सांभाळ रे, नाही तर पुन्हा फायरब्रिगेडला बोलवावे लागेल."
khoopach masta lihilay tumhI. agadI niragas.
ReplyDeleteThanks Anomymous. Lobha asu dyaa.
ReplyDeleteMajhya mavas bhavane hi lahanpani hach parakram kela hota...did varshacha hota to..sujalelya botavar mith pani takun don tasane sodavala to....tyachich aathavan aali..
ReplyDeleteTanvi Deode
तन्वी प्रतिक्रियेबद्दल धन्यवाद.
ReplyDeletegr8 ha prkaar bhaartaat ghdlaay ka?
ReplyDeleteDeep,होय हा प्रकार भारतातच घडला आहे.:) आभार.
ReplyDelete