तो, ती अन हार्मोनियम

तोः " हेलो, काय? "
तीः " अय्या तू? (घाईने) कुठे आहेस? "
तोः " तुला काय पहिल्यांदा फोन लावलाय का मी? काहितरी विचारत बसतेस. "
तीः " अरे. ऽ असं नाही रे. दुपारी फोन आपटलास ना, मला वाटले...... "
तोः " काय वाटले, मी पुन्हा फोन करणारच नाही. "
तीः " ह्म्म... वाटलं खरं, कधी कधी मला तुझी भीतीच वाटते. "
तोः " भीती? "
तीः " हो रे, कसली ते नीट सांगता येणार नाही. पण ... आता हेच बघ ना, तू फोन केलाच नाही तर... "
तोः " तर काय? प्रत्यक्ष येईन ना भेटायला, मग फोन कशाला हवा. "
तीः " बरं बरं, आता घरी निघालास ना? "
तोः " हो. चल. पोचलो की करतो. " फोन ठेवतो.
तीः " अरे मी काय.... ठेवला वाटतं. ह्याला जरा दम नाही. " वैतागून फोन ठेवते.

तो: अगदी वेडपट आहे, पण मला खूप आवडते. तिला सांगत नाही कधी हे मात्र तिच्याशिवाय जगणे कठीण आहे. माझ्या अवतिभोवती वावरते ना तेव्हा माझी खात्री पटते तिला स्वतःतून वजा करणे नाही जमायचे. कधीतरी सांगायला हवे. पाहू, काय घाई आहे.

तीः नेहमी असा छळवाद करतो. चूक माझीच आहे, फार लाडावून ठेवलेय ना म्हणून तू शेफारला आहेस. ए, बघ ना किती आर्ततेने गातेय रे, " अजीब दास्ता है ये.... " अन तो राजकुमार म्हणजे... ठोंब्या आहे नुसता.

ती: आज का हे सगळे आठवतेय. शब्द न शब्द तेथेच तसेच अजूनही आहेत. मात्र ती दोन माणसे हरवून गेलीत. काळाबरोबर प्रवाहात वेगवेगळ्या धारेला लागलीत. संवाद नाही, भेट नाही तरीही परस्परांच्या अंतरात जगत आहेत. येशील का प्रत्यक्षात एकदा? पुन्हा ती हार्मोनियम अन तुझा किंचित अनुनासिक आर्त स्वर...

का धरिला परदेश, सजणा
का धरिला परदेश ?

श्रावण वैरी बरसे झिरमिर
चैन पडेना जीवा क्षणभर
जाऊ कोठे, राहू कैसी,
घेऊ जोगिणवेष ?

रंग न उरला गाली ओठी
झरती आसू काजळकाठी
शृंगाराचा साज उतरला,
मुक्त विखुरले केश