दु:ख आम्ही खातो
वर अपमानाचे पाणी पितो
आपल्यांनीच केलेली अहवेलना
सोसायला परत परत तयार राहतो
सामर्थ्य आमचे तोकडे आहे
त्याला असाहाय्यतेचे कुंपण आहे
कुंपणात अडकलेले आम्ही
केवळ प्रेमाचे भुकेले आहोत
पूर्व आम्हाला पारखी झाली
सगळीकडे पश्चिम पसरली
अवकाशी उदासी भरून उरली
क्षितिजाच्या सीमेला भिडली
आता एकच गोष्ट निश्चित झाली
सोसणे आहे आपले नशिबी
सोसणे ही ही एक कला आहे
ती बाणवावी लागते अंगी
नाही रागवायचे नाही भांडायचे
आनंद आहे म्हणत हसायचे
हसत हसत निघून जायचे
कायमचे....
मस्त आहे ... तुम्ही केली ??? लिहायला घेतल तेंव्हा नेमके कुठले विचार होते मनात ??? कुठला विषय मनात घोंघावत होता ?
ReplyDeleteरोहन,होय रे.माझीच रचना आहे ही.
ReplyDeleteएका असाहाय आई-वडीलांच्या दृष्टीकोनातून केलेली. स्वत:ची मुले जेव्हां वारंवार तुम्ही आम्हाला नको आहात हे दर्शवितात,अहवेलना करतात,तेव्हांची मन:स्थिती काहीशी अशीच असावी.
आभार.
mast jamali aahe bhaanas....aawaDali...:)
ReplyDeleteसंगमनाथ स्वागत व आभार.:)
ReplyDeleteदु:ख जे दूर आहे ते त्यासहि कवळीत घ्यावे
ReplyDeleteवडवानलाचे वस्त्र ल्यावे,काळजाचे कातळ करावे
वेदनांचे प्रपातही मग इवलाले तुषार व्हावे
अरुणदादा, क्या बात हैं! अप्रतिम.
ReplyDeleteआभार.