ही घटकेची सुटे सराई, मिटले दरवाजे...

सेल वाजला, तूच होतास.

संध्याकाळी नेहमीच्या जागी, येतेस ना?

हो, येईन.

संध्याकाळ झाली, नेहमीच्या जागी तू उभाच होतास. दूरून दोन मिनिटे न्याहाळले तुला. कुठेतरी खोल अस्वस्थ वाटलं, आजकाल हे वारंवार होतंय. काहीतरी हरवतंय, पण नेमकं काय?

अग किती उशीर? मला वाटलं येतेस का नाही.

म्हणजे ह्यालाही काहीतरी सलतंय का? मी येणार नाही असं आजवर कधी झालं नाही मग ह्याच्या मनात का डोकावला हा विचार?

तू भेट म्हणालास, म्हणून आलेय मी.

ये बसू इथेच, खूप बोलायचेय.

बस म्हणतोस, बरं बसते.

आता हा काय बोलणार आहे?

अरे! हा तर आठवणी घेऊन बसलाय. जुन्या, काळजात रुतलेल्या, हळव्या, कोसळणाऱ्या ... भर माध्यानी बोडक्या झाडा खाली गार गार वाटतंय म्हणणारे आपण, मुसळधार पावसात माझ्या ओढणीचा आडोसा शोधणारा तू..... गर्दीत तुझा हात घट्ट धरणारी मी.

माझा श्वास कोंडलाय.

हे काय ऐकू येतयं. ‌.. सांज सभोती दाटून येई... नेमकी हीच ओळ. का?

कुठल्याही नात्याची कशी अचानक सुरवात होते. आपण प्रवाहात धारेला लागतो. पुढे काय आहे नशिबात हे सुरवातीलाच कळलं असतं तर, अनेक प्रश्न उद्बभवलेच नसते. पण असं नाही होत हेही छानच आहे म्हणा, नाहीतर अनेक ' अ ' च्या बाराखडीतील शब्दांच्या मागील भावांना आपण गमावून बसलो असतो. 'अनपेक्षित भेटीतला आनंद ', अचानक, अघटित.... अन बरेच काही.

हा आठवणींना कुरवाळतोय. अग त्यावेळी आपण हे का नाही केले? किती वेड्यासारखे वागलो नाही आपण, हा अखंड बोलतोय. नकळत मीही पुन्हा मागे गेलेय. पहिली भेट, कधी बरं... मग दुसरी, चालूच आहेत अव्याहत. भेटीची ओढ, आसुसलेपण होतेच. पण केव्हातरी ते संपून गेलं. छातीतली धडधड विरून गेली. तरीही भेटत होतोच आपण काहीतरी कारण काढून. जणू स्वतःलाच पटवत होतो, आहे अजूनही धुगधुगी आहे.

अनेक निरर्थक शब्द. पोकळ वांझोटे शब्द.

आपली साथ संपत आल्याच्या ठळक खुणा दर्शविणारे आणि म्हणूनच स्वतः बापुडवाणे झालेले केविलवाणे शब्द.

तू अजूनही बोलतोच आहेस परंतु तुझा चेहरा विदीर्ण झालाय. तुलाही जाणवलंय , ह्या नात्याची नाळच तुटली आहे. सांधणं शक्य नाही आता... त्यालाही खूप उशीर झालाय. तरीही तुझा क्षीण प्रयत्न. पण हे काय, तुझ्या शब्दांचे बुडबुडे हवेबरोबर दूर चाललेत. गेले, फुटले... विरले ...

सारं संपलंय, बघ ते आर्त स्वर सर्वव्यापी झालेत...

जिवलगा, राहिले रे दूर घर माझे !

पाऊल थकले, माथ्यावरचे जड झाले ओझे

सुखसुमनांची सरली माया, पाचोळा वाजे

ऐकतो आहेस ना? पाचोळा वाजे... तुलाही कळलंय रे. आता काही बोलू नकोस. आठवणींना मोजू नकोस. ह्या खेळातला प्राण विझला आहे. शांत राहा. कधीकाळी सुंदर असलेल्या आपल्या नात्याला अलवार जपून ठेव.

गाव मागचा मागे पडला

पायतळी पथ तिमिरी बुडला

ही घटकेची सुटे सराई, मिटले दरवाजे...