जमीन सोडली आभाळाला गवसणी घालावी म्हणून
नाती दुरावली कर्तृत्वाला उभारी मिळावी म्हणून
नशिबावर हवाला ठेवून निघालो चाचपडत
मायबापाच्या डोळ्यातला अंधार वाढवत
रोजच चाले खेळ बेरीज-वजाबाकीचा
नेमकं काय मिळवले काय गमावलेचा
हातातल्या रेषांतच भरून तुझी साठवण
सुरकुतल्या चेहऱ्यातच गोठून पडली आठवण
ह्यावेळी निघताना मी धरला तुझा हात घट्ट
आश्वासक थोपटत टाकलास शांत कटाक्ष
वदलीस, अग मी सदैव आहेच तुझ्यापाशी
दुरावलीस देहे तरी तू असतेसच आमच्यापाशी
हळवे होऊन दाटलेल्या कंठाने म्हणालीस
आयुष्याच्या संध्याकाळी आहोत एकमेकास
सुखाने जा आता मागे वळून पाहू नकोस
आम्ही इथे नातू तिथे तू त्रिशंकू होऊ नकोस
अगदी ताजेच उदाहरण घ्या.......गणपती आलेत. सगळ्या वातावरणालाही उल्हास, आनंद, भारलेपणाची लागण झाली आहे. स्वाईन फ्लूने बाप्पा येण्याआधी मानसिक दडपण सगळ्यांनाच आले होते व अजूनही ते आहेच. साहजिकच आहे, जिवाशीच गाठ म्हटल्यावर.
पण जसजसा बाप्पाच्या आगमनाचा दिवस जवळ येऊ लागला तसतसा उत्साह जोर धरू लागला.
