माझाच सखा म्हणता कुणा कशाला पहावे
सांग मला हे दुःख पांघरून मी कसे उमलू
तमभरला मनाचा गाभारा तुजवीण कसा उजळू
बांधलेले उन्हातले घर माझे नको अरिष्टांनी विंधू
तुझ्या बाहूतली सावली माझी सांग कुठे शोधू
श्वासातूनी बहरती वेदनांची घन व्याकूळ राने
चांदण्या देहावरच्या विझतील का आसवाने
घेतली अवघी काया अधरांनी गोंदून
निघालास वाटाया पारिजात सवतीच्या अंगणातून
भय मनातले नाही संपत उरात पेटले आक्रंदन
तुज स्पर्शातले नाही चंदन माझे पदरा झाकले रुदन
होते मला हवे तुझेमाझे छोटेसे घरकूल
ज्याची जमीन मी आभाळ तू अन एक इवलेसे पाऊल
No comments:
Post a Comment
आपापले रोजचे नियमित उद्योग नित्यनेमाने करत असताना अनेकविध घटना स्वत:च्या आयुष्यात व आजूबाजूला घडत असतात. त्या मनावर कधी ठळक छाप ठेवतात तर कधी कुठेतरी अंधूक नोंद होते. वेगवेगळ्या मन:स्थितीत त्या नोंदी पुन्हा पृष्ठावर येतात... त्यांचा धांडोळा घेण्याचा हा प्रयत्न.
आपण आवर्जून वाचलेत, अभिप्राय दिलात, मन:पूर्वक आभार !