मंडळी, या ताव मारायला.....

दिवसभराच्या उपासाने आता थोडेसे दमला असाल, काहींना उपास लागलाही असेल. फळे, दूध, ज्यूस इत्यादींनी पोटाला आधार मिळतो पण जिभेचे चोचले पुरवले जातच नाहीत. उपासाच्या दिवशी अगदी पहाटेपासून अर्धवट झोप व जागेपणाच्या सीमारेषेवर घुटमळणारे माझे मन इतकी अनाप शनाप स्वप्ने पाहते..... .. कसली ते कळले ना....... . एरवी ज्या पदार्थांकडे मी आवडीने सोडाच पण नाईलाजाने तरी खावा असेही पाहणार नाही तेही पदार्थ अचानक मला भलतेच चविष्ट भासू लागतात आणि ते मात्र मोठ्या ताठ्याने मला वाकुल्या दाखवतात. एकदा तर हा खेळ इतका वाईट्ट झाला की मी त्यांचा ताठा क्षणार्धात मोडून त्यांना गट्टमच करून टाकले. वर खातांना लबाड मांजरीसारखे डोळे मिटून घेतले व खाल्ल्यानंतर विठ्ठलाला नमस्कार करून पुन्हा उपास सुरू केला. इतर कोणाच्या लक्षात आले नाही पण ही लबाडी आईने लगेच पकडली. ती मला ओरडण्याआधीच मी हळूच पुटपुटले, " उपासाच्या दिवशी, स्वभावाचा तामसीपणाही निषिद्ध असतो. कोणाला रागे भरल्यास उपास मुळी फुकट जातोच वर पापही लागते. आजी बरेचदा असं काहीतरी म्हणत असे, हो ना गं आई? " असे वर आईलाच ऐकवून पसार झाले.

पण मी काय म्हणते, हे असे उगाच पोटाला-जिभेला छळणारे उपास नकोतच. त्यापेक्षा मस्त खाऊन पिऊन तब्येतीत उपास करावा. किंबहुना त्यासाठीच उपास करावा. आता आमची सकाळ - फराळाची वेळ झालीये व तुमची रात्रीच्या फराळाची. तेव्हां मंडळी, या ताव मारायला. गरम गरम भगर - दाण्याची आमटी , खिचडी, भेंडीचे भरीत, बटाट्याचा तळलेला कीसही सोबत आणतेच आहे..... दाण्याची आमटी मुद्दामहून किंचित तिखट केलीये. थोडे हासहुस झाले तर भरली केळी आहेतच. हात राखून पातेल्याकडे पाहून अनमान करत, नको बरं का..... बेत तसा साधाच आहे, बहुतेक आवडेल तुम्हाला. विठूमाऊलीचा जयघोष करत होऊन जाऊदे मनसोक्त.