फारा दिवसांनी पुन्हा एकदा...



 

सहा महिने झाले.... काहीच लिहिले गेले नाही. ब्लॉग शांतशांत झाला. सुरवातीला, ’ लिहूच आठदहा दिवसात ’ असे म्हणता म्हणता महिना उलटला. दिवस त्यांच्या गतीने पसार होत राहिले आणि ब्लॉगचे वाट पाहणे सुरू झाले.... त्याचे पान काही केल्या उलटेना. आधीच दंततोड्याची सलगी संपायची चिन्हे नव्हतीच.... तश्यांत व्हायरल इन्फेक्शन होऊन एकदम १०४ ताप चढला. घसा पूर्ण सुजलेला... एक थेंब पाणीही गिळता येईना झालेले. डॉक्टर म्हणाले की विषमज्वराची सुरवात आहे आणि व्हायरल व ब्रॉंकाईट्स नेही जोरदार हल्ला केला आहे. ताबडतोब हॉस्पिटलमध्ये दाखल हो. माझी तर एकदम तंतरलीच...., " नको हो... दोन दिवस घरीच औषध द्या नं... थोडासा तरी उतरेल की. नाहीच उतरला तर मग माझी शरणागती. होईन बापडी दाखल."   माझा केविलवाणा प्रयत्न. डॉक्टर थोड्याश्या अनिच्छेनेच तयार झाले खरे, पण दिवसातून चार वेळा त्यांना रिपोर्ट करायचा आणि पूर्ण झोपून राहायचे... या अटीवर.   माझ्यात तर डोळे उघडून पाहायचेही त्राण नव्हते. कसे कोण जाणे तापाला माझी दया आली आणि त्याने १०४ वरून १०२ वर उडी घेतली. मग पुढचे पंधरा दिवस तब्येतीत वेळ घेऊन १०१ - १०० पुन्हा १०१, पुन्हा १००.... मग ९९... एक पाऊल पुढे तर दोन मागे असा मनसोक्त खेळ करून तापाने तोंड काळे केले.  मात्र जाताना आठवणीने माझ्यातली संपूर्ण शक्ती, उत्साह आणि चव घेऊन तो गेला. महिनाभर मुंगीच्या कणकण जमवण्याच्या अथक प्रयत्नासारखे लढून तापाला फितूर झालेले माझे  ’योद्धे ’ परत आणले.

 

 हे सगळे इतके सांगायचे कारण, या सहा महिन्यात माझ्या मित्रमैत्रिणींनी, ब्लॉग वाचकांनी मेल लिहून, फोन करून, टिपण्या टाकून... सतत माझ्या ’ मुक्या ’ झालेल्या ब्लॉगची-माझी आवर्जून विचारणा केली. सगळ्यांचे मन:पूर्वक आभार. तुमचा लोभ, प्रेम आहेच... असेच राहू देत. एखादी गोष्ट फार काळ थांबली की सुरवात कुठून करायची इथे पुन्हा गाडे अडते. माझेही काहीसे असेच होतेय. हात थांबला तरी गेल्या सहा महिन्यात जीवन सुरूच होते. घटना... अ‍ॅक्शन... रिअ‍ॅक्शन... मन... विचार... खल... चर्चा... पुन्हा विचार.... थोडक्यात काय... डोक्यातल्या खोक्यात भर पडतच होती. त्यांचा निचरा न झाल्याने ’ बळी तो कान पिळी ’ ची गत येऊन ठेपली. कधीही कुठेही अचानक ’ बळीच्या ’ डरकाळ्या ऐकू येऊ लागल्या.... तर कधी दबले हुंदके... मुसमुसणे. या सगळ्याचा गूढ काळपट हिरवा डोह होण्याआधी हातपाय मारयला हवेत ची जाणीव जोर धरू लागली.

 

' सॅंडी ’ ने च्यामारिकेत आल्या आल्या दणका दिला. आता ओसरलेय सारे... पुन्हा वारे पूर्ववत वाहू लागलेत. मात्र थंडीने एकदम जोर धरलाय. अधूनमधून पाऊस आणि अशक्य मळभ. म्हणजे, ’ आधीच उल्हास तश्यांत फाल्गुन मास ’. डिप्रेशन दबा धरून बसलेय.... घराबाहेर. त्याला घराबाहेरच थोपवण्यासाठी आणि डो-खोक्यात नवीन भर पडण्यासाठी कप्पे रिकामे करायला घ्यायला हवेत... तेही लगेचच. म्हणून लिहायला बसले खरी.... पण.... मनाची गती हातांना झेपेना... पुन्हा शांतता... पुन्हा प्रयत्न.... आणि अचानक बोटे वेगळ्याच वळणावर जाऊ लागली. गेले काही महिने लिखाण थांबलेले तसं गेली काही वर्षे पेन्सिलही थांबली होती. एकदम हुक्की आली, आज पुन्हा प्रयत्न करावा. जसे येईल तसे... न ढेपाळता... पांढर्‍यावर चार रेघा ओढाव्यातच.... लगेच कागद समोर घेतला आणि.....